Scholien zu Long. (Oxon. C.C.C. 108)
final
πότερον ταυτὰ μακρόβια καὶ τὴν φύσιν ὑγιεινὰ τῶν φήσει συνεστώτων·
τὸ βραχύβιον καὶ τὸ νοσῶδες
ἢ κεχώρισται καὶ τὸ βραχύβιον καὶ τὸ νοσῶδες
πρότερον | ὁμοίως δὲ καὶ περὶ νόσου καὶ ὑγιείας
ὅσον ἐπιβάλλει τῇ φυσικῇ φιλοσοφίᾳ
μακροβιώτερον δὲ τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος
εἰσὶ γὰρ καὶ ἄνθρωποι οἱ μὲν μακρόβιοι οἱ δὲ βραχύβιοι
οἱ δὲ βραχύβιοι | καθ’ ἑτέρους τόπους
καθ’ ἑτέρους τόπους | διεστῶτες
(πῦρ γὰρ καὶ ὕδωρ καὶ τὰ τούτοις συγγενῆ ...) γενέσεως καὶ θφορᾶς αἴτια τῶν ἄλλων
ὥστε καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον ὥστε καὶ συνεστῶτα μετέχειν τῆς τούτων φύσεως
ὅσα μὴ συνθέσει ἐκ πολλῶν ἐστι
περὶ ψυχῆς
εἰ γὰρ ἔστιν μὴ φύσει ἀλλ’ ὥσπερ ἐπιστήμη ἐν ψυχῇ, οὕτω καὶ ψυχὴ ἐν σώματι
ἄλλως ἂν ἔχοι
τὰ μὲν ὑπάρχοντα τοῖς ἐναντίοις κατὰ συμβεβηκὸς
κατὰ συμβεβηκὸς
διὰ τὸ μηθενὸς ὑποκειμένου κατηγορεῖσθαι τὴν οὐσίαν
ἀδύνατον ἂν εἴη φθαρῆναι
καὶ τοῦτο τῇ μὲν ἀληθές ἐστιν
τῷ ὕλην ἔχοντι
μὴ ὑπάρχειν πῶς τὸ ἐναντίον
πάντῃ μὲν γὰρ ἐνεῖναι τὸ θερμὸν
πάντῃ μὲν γὰρ ἐνεῖναι τὸ θερμὸν ἢ τὸ εὐθὺ ἐνδέχεται
ἢ τὸ εὐθὺ ἐνδέχεται
καὶ εἰ ἀνάγκῃ περίττωμα ποιεῖν
τὸ ἐνεργείᾳ ἐναντίον
φθαρτὸν ἂν εἴη, ἢ οὔ
εἰ δὲ μή
καὶ φθείρεται
τὸ δὲ περιέχον
τῆς φύσεως
εἰ δὲ τοῦ ποσοῦ, κατ’ αὔξησιν ἢ φθίσιν
εἰ δὲ πάθους, ἀλλοιοῦται
ἢ ἐν τοῖς ἀναίμοις
τοῖς ζῴοις
ὅτι ἀέρος
ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν
οὐ μόνον δὲ διὰ τοῦτο
κατὰ τὸ ποιὸν
ἐνίοις δὲ ἄλλον ἔχει χυμόν
αἰτίαν δι’ ἥνπερ καὶ μάλιστ’
διὸ οἵ τε ὄφεις καὶ αἱ σαῦραι
ὑγρότης αἰτία καὶ τῆς ζωῆς
καὶ φθείρει
τὸ δὲ τοιοῦτον ὑγρόν, εὔφθαρτον ὅτι ψυχρὸν καὶ εὔπηκτον
εἴτα ἔχει λιπαρότητα καὶ γλισχρότητα
ἔχει γὰρ ἰδίαν πρὸς τὰ ζῷα
νέα γὰρ ἀεὶ τὰ φυτὰ γίνεται
στέλεχος
ὅταν δ’ οὕτως
ἄλλαι ἐκ τοῦ ὑπάρχοντος
εἴρηται
οὐδὲ δύναται ποιεῖν αὐτὰ
ἡ ἀρχὴ
ἡ ἐν ἑκάστῳ
καυλὸν
ταύτης
μικρὸν τί διαφέροντα
ὥσπερ τὰ ἀποφυτευόμενα
συμβαίνει δὲ ταυτὸ ἐπί τε τῶν ζῴων καὶ τῶν φυτῶν